ŚREDNIOWIECZE
W oparciu o dzieło De Administrando Imperio stworzone przez X-wiecznego Imperatora Konstantyna VII, które dowodzi, że już na początku VII w. Chorwaci zajęli obecne tereny Chorwacji, jednak ta hipoteza jest kwestionowana przez inne źródła, które przypuszczają, że data osiedlenia się mogła przypadać pomiędzy VI a IX wiekiem. Ostatecznie zostały ustanowione dwa królestwa- Duchy Pannonia i Duchy Dalamti, rządzone przez Ljdevita Posawskiego i Borna, o czym poświadczają kroniki Einharda rozpoczynające się od 818 roku. Zapisek stanowi pierwszy dokument w tym czasie o chorwackich królestwach oraz państwu frankijskim. Zwierzchnictwo Franków zakończyło swoje rządy dwie dekady później, za panowania Mislava. Podąrzając za Konstantynem VII, chrystianizacja Corwatów rozpoczęła się w VII wieku, ale twierdzenie jest kwestionowane, gdyż ogólna chrystianizacja miała miejsce w IX wieku. Pierwszym formalnie uznanym przez papieża władcą Chorwackim był książę Barnimir, któremu papież Jan VIII nazwał Dux Curatorum (“Książę Chorwatów) w 879 roku.

Tomislav był pierwszym władcą Chorwatów, który został zaprzysiężony na króla w liście od papieża Jana X, tym samym ustanawiając w 925 roku Królestwo Chorwacji. Król Tomislav skutecznie odparł inwazję Węgrów i Bułgarów, tym samym rozprzestrzeniając wpływy chorwackich króli. Królestwo Chorwacji zdobywa swoją średniowieczną potęgę w XII wieku podczas panowania Petera Krešimira IV (1058-1074 roku) oraz Dimirtara Zvonimira (1075-1089 roku). Po śmierci Stjepana II w 1091 roku, zakończyła się linia dynastii Trimirovićów, a następnie Ladislaus I z Węgier, objął koronę chorwacką. Sprzeciw wobec roszczenia doprowadził do wojny a następnie unii personalnej Chorwacji i Węgier rządzonej przez Kolomana w 1102 roku.


Przez następne cztery wieki, Królestwo Chorwacji było rządzone przez Sabor (parlament) i Ban (tytuł szlachecki) mianowane przez króla. Okres ten był pod mocnym zagrożeniem osmańskiego podboju a z drugiej strony walką nad kontrolą wybrzeży przez Republikę Wenecką. Wenecjanie zdobyli wybrzeże większości Dalmacji do 1428 roku, za wyjątkiem miasta-państwa Dubrovnik, które zostało niepodległe. Podboje otomańskie doprowadziły w 1493 roku do bitwy na Krabavskim polu i dalej słynnej bitwy pod Mohaczem w 1526 roku, które zakończyły się zdecydowanym zwycięstwem osmańskim. Dowódca węgierski, król Ludwik II Jagiellkończyk zmarł podczas bitwy, co doprowadziło w 1527 roku do spotkania chrowackiego parlamentu w Cetin i wybraniem Ferdynanda I z Habsburgów na nowego władcę Chorwacji, pod warunkiem udzielenia ochrony Chorwacji przez Imperium Osmańskim, ale z uszanowaniem ich praw politycznych. Okres ten odznacza się powstaniem wpływowej szlachty, czyli dwóch rodzin: Frankopan i Zrinski, których wpływy miały liczne Bany (ziemie pod władzą bana). W praktyce Chorwacja była wolnym, niepodległym państwem tylko między 910 a 1102 rokiem.

XV-XVIII WIEK
Po decydujących zwycięstwach osmańskich, Chorwacja została podzielona na terytoria cywilne i wojskowe, z podziału utworzonego w 1538 r. Militarne tereny staną się znane jako chorwackie pogranicze wojskowe i pod bezpośrednią imperialną kontrolą.

Osmańskie postępy na obszarze chorwackim trwały aż do 1593 roku, gdy w btwie o Sisak, doszło do ich pierwszej decydującej klęski i stabilizacji granic.

Lata trzydzieste i czterdzieste XIX wieku były przepełnione romantyzmem i nacjonalizmem inspirowanym chorwackim odrodzeniem narodowym, jednocześnie prowadząc kampanię polityczno-kulturową promującą jedność wszystkich południowych Słowian w cesarstwie. W tym celu było prowadzenie standaryzacji języka jako przeciwwagę dla Węgier, wraz z upowszechnianiem chorwackiej literatury i kultury. Podczas węgierskiej rewolucji w 1848 roku, Chorwacja przyjęła stronę Austriacką. Ban Josip Jelačić pomagając pokonać węgierskie siły w 1849 roku zapoczątkowywał okres germanizacji polityki.

Przez lata sześćdziesiąte niewydolność polityki stała się widoczna, co doprowadziło do austro-węgierskiego kompromisu z 1867 roku i utworzenia unii personalnej między koronami cesarskich Królestwa Austrii i Królestwa Węgier.

Traktat oddał Węgierom kwestię statusu Chorwacji, a pakt został rozwiązany przez chorwacko-węgierskie rozstrzyganięcie z 1868 roku, kiedy to królestwa Chorwacji i Slawonii zostały zjednoczone. Królestwo Dalmacji pozostawało pod faktyczną austriacką kontrolą, a Rijeka zachowała status corpus separatum, który został wprowadzony w 1779 roku.

JUGOSŁAWIA
29 października 1918 roku, Chorwacki Sabor zadeklarował niepodległość i zdecydował połączyć nowo powstałe państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów, które obróciło się w unię Królestwa Serbii 4 grudnia 1918 r. i ostatecznie przeistoczyło się w Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców.

W kwietniu 1941 roku, Jugosławia była okupowana przez Niemcy i Włochy. Następnie inwazyjne terytoria części Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz regionu Srem były połączone w Niepodległe Państwo Chorwackie (NDH), czyli stan kierowany przez Nazistów.

Po Drugiej Wojnie Światowej, Chorwacja stała się jednopartyjną, socjalistyczną jednostką federalną SFR Jugosławii, rządzona przez komunistów, natomiast godząc się na autonomię w ramach federacji. W 1967 roku, Chorwaccy autorzy i lingwiści opublikowali Deklarację w Sprawie o Statusie i Nazwaniu Standardowym Pisemnym Językiem Chorwackim, domagając się większej autonomii dla języka chorwackiego.

W latach osiemdziesiątych, sytuacja polityczna Jugosławii pogorszyła się i wywołała napięcia narodowe podsycane przez Serbian SANU Memorandum (1986), w 1989 przewroty w Vojvodina, Kosowie i Czarnogórze. W styczniu 1990 roku Komunistyczna Partia podzieliła się na narodowym szczeblu, z chorwacką frakcją domagającą się luźniejszej federacji. Tego samego roku, odbyły się w Chorwacji pierwsze wielopartyjne wybory, które wygrał Franjo Tuđman, tym samym dalej wznosząc socjalistyczne napięcia. Serbowie i Chorwaci opuścili Sabor i zadekalorwali autonomię obszarów, które mogły wkrótce stać się niedostrzeżoną Republiką Serbskiej Krajiny, z intencją odzyskania niepodległości od Chorwacji.

NIEPODLEGŁA CHORWACJA
Ponieważ napięcia wzmogły się, Chorwacja oświadczyła niepodległość w czerwcu 1991 roku, jednak deklaracja weszła w życie 8 października 1991r. W międzyczasie, napięcia spotęgowały i przobraziły się w Wojnę Chorwacką o Niepodległość, gdy Wojsko Jugosłowiańskie wraz z licznymi odziałami serbskimi zaatakowały Chorwację. Przed końcem 1991 roku, wysokie natężenie wojenne rozprzestrzenione na froncie, zredukowała chorwacką kontrolę do dwóch trzecich jej terytorium. 15 stycznia 1992 roku, Chorwacja otrzymała dyplomatyczne uznanie od członków Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, a później również od Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wojna skutecznie zakończyła się w 1995 r., z decydującym zwycięstwem Chorwacji w sierpniu tego samego roku. Zajęte tereny zostały przywrócone Chorwacji zgodnie z Ugodą w Erdut w listopadzie 1995 roku, z procesem zakończonym w styczniu 1998r. Chorwacja stała się członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO) 30 listopada 2000 roku. Państwo podpisało również dokument o Ugodzie Stabilizaji Stowarzyszenia (SAA) z Unią Europejską w październiku 2001 roku. Następnie Chorwacja stała się członkiem NATO 1 kwietnia 2009 roku, a dołączyła do Unii Europejskiej 1 lipca 2013r.